TAMING THE IDOL (PROLOGUE)

 

“READY NA ba kayo?” tanong ng dalagang kapapasok lamang ng silid. Nakasuot ito ng kulay asul na blusa at puting pantalon na pinaresan ng kulay puti ring sapatos. Hawak nito sa kanang kamay ang mga papel kung saan nakasaad ang schedule ng banda para sa araw na ito.

            “Kami pa ba? Sisiw!” presko at mayabang na sagot naman ni Byron habang pinapaikot sa kaniyang kamay ang drumstick at nang matapos ay umakto pa itong tumatambol sa ere. Napaikot na lamang ang bilong ng mata ni Thunder dahil sa ikinilos ng kaniyang kasamahan.

            They will be having their second mall tour in a few minutes. Rinig na rinig mula sa silid kung saan sila naroroon ang ingay ng fans na nagtipon-tipon para makita at marinig silang tumugtog sa personal. May ilan pang nakalusot sa mga gwardya at nagpupumilit pumasok sa dressing room ngunit bigo pa rin ang mga ito nang biglang nagsidatingan ang security na pinatawag ng kanilang manager.

            MoonHaze, ang pangalan ng kanilang banda na ngayon ay tinatamasa na ang sapat na kasikatan. They cheer people up through music. Ilang taon na rin magmula nang mabuo ang grupo. May mga umalis ngunit mayroon ding pumalit, hanggang sa silang lima na lang ang natirang matibay. Sa dami ng pinagdaanang issue ng bawat isa sa kanila ay kinasanayan na rin nila ang iba’t ibang reaksyon ng mga tao. Pasok sa isang tenga, labas naman sa kaliwa.

            Kung mayroong fans, malamang ay hindi mawawala ang bashers. That’s part of their career.

            “Bro, cr muna ako,” usal ni Byron na halatang si Thunder ang kinakausap. Ngunit hindi ito pinansin ni Thunder kahit na bakas sa mukha nito ang pagngiwi sa narinig.

            “Bro, pansinin mo naman ako, oh?” muling turan nito dahilan para bahagyang kumibot ang sentido ni Thunder. Hindi niya gugustuhing marumihan ang kamay niya kung sakaling paulanan niya ng suntok ang kabanda niya.

            “Manahimik ka.” Padaskol siyang sumandal sa couch kung saan siya prenteng nakaupo habang nakahalukipkip, susubukan niya pa lang sana na ipikit ang mga mata niya ngunit dumale na naman ng kalapastangan ang katabi niya.

            “Samahan mo naman ako, oh,” malanding tugon ng hayop dahilan para awtomatikong pumorma ang kaniyang kamao at muntik nang lumipad papunta sa pisngi ni Byron. Buti na lamang at naalala niyang may concert sila ngayon at maaaring makita ng fans ang pasa sa mukha ng hinayupak na ito. ‘Mamaya ka sa akin, g*go.’

            “Bading! Lumayas ka nga sa harap ko!”

            “Sino ba ang bading sa atin, ha? Ulol mo, bro!” tumatawang sumbat naman nito sa kaniya saka palukso-luksong lumayas sa kaniyang harapan.

            Mariin na lamang siyang napapikit. Ang tinutukoy ni Byron ay iyong issue sa kaniya na isa siyang bading. Napapamura na lang siya tuwing pumapasok sa isip niya ang lintek na issue na ’yan. ‘Ilang taon na ang lumipas pero gano’n pa rin ang tingin nila sa akin?’

            Not wanting to be in any romantic relationship doesn't make anyone gay. Hindi ibig sabihin no’n ay bakla na si Thunder, dahil kung magkakaroon man siya ng karelasyon ay sisiguruhin niyang iyon na ang una at huli niyang makakasama. Hindi siya kagaya ng mga g*gong kasama niya na buwan-buwan kung magpalit ng syota.

            “Siraulo,” bulong niya sa sarili

            Kahit hindi direktang sinabi sa kaniya na bading siya ay parang gano’n na rin lang ang pinaparating nila. Dinadaan na lang nila sa mga biro at haka-haka ang walang kwentang usapin. Kahit na tahimik at hindi palakibo si Thunder ay marami pa rin ang nagkakandarapa sa kaniya, isa sa mga rason kung bakit wala sa kaniyang isip ang relasyon o pag-ibig.

            Hindi mawala-wala sa isip niya na maaaring kasikatan niya lamang ang habol ng mga ito sa kaniya. Pakiramdam niya ay gagamitin lamang siya ng mga ito sa sariling luho. Hindi niya gugustuhing mangyari ulit ang gano’n.

            Maliban na lamang kung tadhana na ang nagbigay ng grasya, at kung nagkataong pasok pa iyon sa ideal girl na gusto niyang makasama habang-buhay ay malugod niya iyong mamahalin at aalagaan.

            “Ready na? 3 minutes na lang, guys! Galingan niyo, ha!” halos impit na tili ng kanilang manager na si Solenn habang winawagayway ang cue card na hawak niya.

            Ito na, magpapakilig na naman ang MoonHaze ng kababaihan sa Pilipinas.

            “Alright, let’s go!”

            Nagsilabasa na ang iba habang si Thunder ay nanatiling nakaupo sa couch habang pinagkikiskis ang dalawang palad. Ilang ulit na silang nagkaroon ng concert ngunit hindi niya pa rin mapigilang kabahan. Hindi niya gugustuhing madismaya ang fans nila sa performance nila.

            Marahas siyang napailing para alisin ang mga negatibong pilit na pumapasok sa kaniyang isipan. Akmang susunod na sana siya sa kanila nang biglang umalingawngaw sa buong silid ang tunog ng isang cellphone. Hindi niya na sana iyon papansinin pa ngunit napagtanto niyang iyong private phone niya na nakapatong sa lamesa ang tumutunog. Marahil ay isa sa mga kakilala niya o kaya ay emergency sa bahay ang dahilan. Nagsalubong ang kilay niya nang makitang hindi nakarehistro ang numero ng tumatawag.

            Nag-aalangang sinagot niya iyon. “Hello? Who’s this?”

            “Hello?” Isang matigas na tinig ng babae ang sumagot. "This is nurse Kyles of San Lucas Hospital. Kayo ho ba ang asawa ni Ma’m Carmina?"

            Lalong kumunot ang kaniyang noo dahil sa narinig. Ano raw? Asawa? At kailan pa siya nagkaroon ng asawa?

            “Bro, magsisimula na tayo!” Napatunghay siya sa gawing pinto at doon ay nakita si Gio na nakasilip habang isinesenyas na kailangan na nilang lumabas. Iniangat niya lamang ang kaniyang kamay sa ere, agad naman iyong naintindihan ni Gio at saka siya iniwang muli.

            “What did you say? Asawa? Asawa nino?”

            "Ni Ma’m Carmina ho. Sorry, Sir pero this is an emergency, kailangan ho ang presensya niyo rito ngayon," natatarantang tugon ng nasa kabilang linya. "Naaksidente ho kasi siya at kailangan niya dumaan sa operasyon, nauubusan na ho ng oras."

            Sumama ang mukha ni Thunder dahil sa narinig. Eh, bakit siya ang tinatawagan? At paano nila nalaman ang kaniyang numero? Hindi kaya isa ito sa mga nauuso ngayong prank call?

            Muli siyang napalingon sa awang ng pinto nang lalong lumakas ang ingay at sigawan sa labas. Nagsimula na ring magsalita sa mikropono si Migz para magpakilala, senyales na magsisimula na ang concert.

            Hindi siya mapakali. Kailangan na siya sa labas ngunit hindi mawala-wala sa isip niya ang tungkol sa tawag na ito.

            "Hello, Sir? Emergency ho talaga, kailangan ho kayo rito ngayon."

            Mariin siyang napapikit. He’s torn between performing and saving someone’s life. Dahil kung totoo man ang sinasabi ng caller na ito at wala na silang ibang matawagan maliban sa kaniya ay baka may mangyari talagang masama sa tinatawag nitong pasyente.

            ‘Pucha, ang concert namin!’

            Humugot siya ng isang malalim na buntonghininga bago muling magsalita.

            “I'll be there in a minute.” At pinatay niya na ang tawag. Kahit nandidilim ang paningin dahil sa inis ay pinilit niyang pakalmahin ang sarili. Binabagabag siya ng kuryusidad sa misteryosang pasyente na tinutukoy ng caller.

            Saka niya na haharapin ang bunganga ng kanilang manager at ng mga g*go pagbalik niya.

            Kailangan niyang malaman kung sino ang lintek na napangasawa niya nang hindi niya nalalaman!

←PREV               CHAPTER 1→